กว่าจะมาเป็น

ทั้งคู่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่สัมปทายะวนาราม ฯ ตั้งแต่วันที่ ๒๓ มกราคม ๒๕๕๓

ณ ขณะนั้นเป็นเพียงสวนเมี่ยงและสวนกาแฟเดิมของชาวบ้านที่ปลูกไว้บางส่วน ไม่มีอะไรเลย เป็นเพียงผืนป่าธรรมดาเท่านั้น

ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ... 
แม้กระทั่งน้ำใช้หรือไฟฟ้า...

นายสิรวัชญ์และนางจิรัฐชาจึงสร้างเต็นท์ขึ้นมา และอาศัยอยู่ในเต็นท์รวม ๖ เดือน ในระหว่างที่อยู่ในเต็นท์ ก็เริ่มก่อสร้างศาลาหลังแรก ในระยะแรกได้อาศัยแสงไฟตอนกลางคืนจากตะเกียง อาบน้ำในลำห้วย และสร้างส้วมซึม เพื่อใช้ชั่วคราว ใช้ระยะเวลาในการสร้างศาลาจนถึงวันที่ ๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๓ จึงได้ย้ายเข้ามาอยู่ในศาลา และค่อย ๆ พัฒนาสร้างขึ้นทีละอย่าง จนกระทั่งปัจจุบันนี้

ทั้งสองมีใจรักฝักใฝ่ในพระพุทธศาสนา และสวดมนต์ภาวนามาตลอดตั้งแต่สมัยครั้งยังทำงานอยู่ จวบจนมาปักหลักอยู่ที่นี่ก็ยังคงมุ่งมั่นปฏิบัติธรรมอยู่เป็นนิจ จึงมีเหล่าเพื่อน และกัลยาณมิตรแวะเวียนมาร่วมสวดมนต์ ทำวัตร ปฏิบัติ ร่วมด้วยเป็นระยะ ๆ และบางครั้งได้พักค้างคืนด้วย

ทำให้ในบางคราวศาลารองรับได้ไม่เพียงพอ

จึงได้สร้างบ้านสบายกาย และบ้านสบายใจ เพื่อรองรับเพื่อน และกัลยาณมิตร (ในปัจจุบันบ้านทั้งสองหลังได้ปรับปรุงเป็นสิ่งอื่น) 

ซึ่งการก่อสร้างเมื่อครั้งยังเริ่มต้น นายสิรวัชญ์ ฯ เป็นผู้บุกเบิกลงมือทำเองทั้งหมด โดยมีคนงานเพียงหนึ่งคนที่คอยช่วยทำงานเป็นครั้งคราวเท่านั้น และได้ใช้ทุนทรัพย์ส่วนตัวในการจัดสร้างทั้งหมด

จึงเป็นเหตุให้จัดตั้งสถานปฏิบัติธรรมเพื่อไม่ให้พระสงฆ์ที่พำนักในสถานที่ ในระหว่างพรรษาผิดวินัยสงฆ์ โดยได้จัดตั้งในนาม 'สถานปฏิบัติธรรมสัมปทายะวนาราม' โดยสัมปทายะเป็นชื่อปางหนึ่งของพระพิฆเนศ หมายถึงความสมบูรณ์พร้อม วนา หมายถึงป่า และราม หมายถึงเมือง รวมกันหมายถึง บ้านเมืองที่อยู่ในป่าอันอุดมสมบูรณ์ หรือ

เป็นสถานที่สำหรับคนหนีร้อนมาพึ่งเย็น...